Ik en bewegen? Een bijna onmogelijke combinatie. Ik moet het eerlijk toegeven, ik houd helemaal niet van bewegen. Nooit van gehouden, ook niet toen ik nog klein was. Op school naar de gym, en dan nog lopend, eerlijk gezegd bleef ik liever in de bank zitten om in boekjes te kijken. Ik was ook helemaal niet goed in gymmen, altijd te langzaam, te laat om de bal te vangen, een hopeloos geval dus met slechte cijfers voor gym. Dat stimuleerde mijn hekel aan bewegen nog beter.
Volgens mij is een mens helemaal niet in de wieg gelegd om veel te bewegen. De ellende is begonnen in de oertijd, als mensen op jacht moesten om in hun eten te voorzien. Het duurde dan ook niet lang of mensen zetten hekjes om dieren heen, dat scheelde veel bewegen. Ook dieren houden niet van bewegen. Een leeuw of tijger in het wild ligt 23 uur van de dag op een plekje te luieren. 1 uurtje hebben ze nodig om ergens een prooi te pakken te krijgen. Daarna is het weer 23 uur rust.
foto: In 2007 bezocht ik een leeuwenopvang in Zwitserland, Ron Mikkenie maakte deze foto van twee leeuwen, beide in ruste.1
Net als ik houden mensen helemaal niet van bewegen ook, het zit niet in onze natuur. Geen wonder dat Nederlanders Europees Kampioen zijn in stilzitten. Daar besteden ze 80 % van hun tijd aan.
Al die mensen die tegen beter weten in naar de sportschool gaan, voor dagelijks een rondje gaan fietsen, ze doen het om gezond te blijven, maar als je van stilzitten gezond kon worden zouden ze die fiets wel in de schuur laten staan. Dat weet ik zeker.
Tot ongeveer mijn 48ste jaar kon je mij het grootste gedeelte van de dag achter de computer of typemachine vinden. Als journalist voelde ik me als een vis in het water. Overal naar toe met de auto, ook de korte stukjes. Dat scheelde weer tijd bij de verwerking van al dat nieuws. Mijn conditie werd slechter, maar daarover was ik niet ongerust, wellicht was het ook de leeftijd. Als ik al ging wandelen werden de afstanden korter. Eerst nog die stukken naar de supermarkt, later hield ik even pauze bij een bankje halverwege de route of zittend op een muurtje. Later was ik al buiten adem als ik 1 etage naar boven moest lopen. Daar bovenop kwam ook nog eens een vette burn-out, geen normale, nee, eentje die behoorlijk bleef hangen. Na een jaar in de ziektewet/wao en de artsen in het regionale ziekenhuis konden niets meer met me, aderverkalking met de conditie van een 91 jarige. Die konden ze niet meer helpen. Na een jaar tobben was er toch een oplossing, dotteren in het meest gespecialiseerde ziekenhuis in Nederland. Na 1 behandeling voelde ik me weer 30 jaar jonger, een conditie die beter was dan toen ik 20 was. Voor mij was dat een omslag. Het kwam allemaal op mijn pad, met het ontdekken van een leuke beweegmethode. Voor ik het wist gaf ik overal in het land zelf circuslessen, vooral op scholen, veel leuker dan gewoon gymmen, spelen met die materialen. Later maakte ik tevens een omslag in het verleiden van mensen met dementie om meer te gaan bewegen. Na 15 jaar kan ik tevreden terugkijken op wat er allemaal is veranderd in mijn leven.
Eén ding zal niet snel veranderen. Ik ga iedere dag strandwandelen met een vriendin. Het is maar 3,5 kilometer en we doen het al bijna 4 jaar. Iedere dag begin ik s morgens met het kijken uit mijn raam, regent het… dan kan ik terug naar bed… meestal helaas, is het droog. In ons dorp met zeker 20.000 personen die net zo dicht bij het strand wonen, zijn we vaak de enigen die die wandeling maken, door weer en wind. Eens in de week ga ik naar de sportschool. Helemaal geen zin in, maar als ik er eenmaal ben… Eens in de week ga ik naar de seniorengym. Leuk als ik er eenmaal ben, maar o wat maak ik graag andere plannen voor dat uurtje bewegen. Niet verder vertellen wat er is bijna niemand die weet dat ik toch stiekem het liefst achter mijn toetsenbord zit.
Via mijn website beweegjebrein.nl of alzheimerinbeweging.nl maak ik verhalen om anderen te laten bewegen… Dus als er nog eens iemand zegt dat die mij bewondert om mijn energie, is het misschien tijd om deze column met die persoon te delen.
