Wie naar bovenstaand plaatje kijkt van de cortex en de verdeling van de functies kan zien dat de aansturing van de vingers een groot deel van ons brein in beslag neemt. Wie de vingers in beweging brengt, brengt dus een groot deel van je brein in beweging. Onderzoek naar de werking van je vingers op je brein is heel interessant!
Neuropsychologen Marit Ruitenberg en Vincent Koppelmans onderzoeken samen de rol van de hersenen in de beweging van ons lichaam. In een onderzoek naar hoe ziekte en veroudering de structuur en functie van de hersenen beïnvloeden ontdekten zij dat je al via het tikken van de vingers kunt ontdekken of mensen de ziekte van Alzheimer hebben.
Onderzoeken richten zich voornamelijk op de cognitieve functie, vergeetachtigheid of evenwichtsstoornissen, maar er zijn ook veel verschillen te ontdekken in de fijne motoriek.
De onderzoekers voerden testen uit met computers en het meten van aanslagen van vingers op een toetsenbord. In de instructies stonden opdrachten als: ‘Tik binnen tien seconden zo snel mogelijk met je rechterwijsvinger op het toetsenbord. Zo’n opdracht luidde bijvoorbeeld: Tik binnen tien seconden zo snel mogelijk met je rechterwijsvinger op het toetsenbord. Volg daarna met de linker wijsvinger, beide vingers tegelijkertijd, of afwisselend met beide vingers.
Kostenbesparend
Wat blijkt: Mensen met de ziekte van Alzheimer tikken beduidend langzamer dan de controlegroep. Bij mensen met alzheimer is het tapgedrag verstoord. Een computer kan met 70% correct voorspellen tot welke groep de mensen die getest werden hoorden.
De vingertaptest is een waardevolle aanvulling op bestaande onderzoeksmethoden, zeker in combinatie met onderzoeken op symptomen zoals geheugenverlies. Met deze methode kan behoorlijk op kosten worden gespaard in vergelijking met de duurdere PET scans.
Het artikel “Delayed and More Variable Unimanual and Bimanual Finger Tapping in Alzheimer’s Disease: Associations with Biomarkers and Applications for Classification” zal deze maand worden gepubliceerd in het Journal of Alzheimer’s Disease. Het maakt deel uit van een breder onderzoek naar de relatie tussen de hersenen, beweging en ziekte. bron: Universiteit Leiden
