Verdwaalde kapperklant presteert op Olympisch niveau
november 2013, Marienhaven Warmond
Vandaag begon de gymles een beetje hectisch. Onverwachts in een andere ruimte dan we gewend zijn. Terwijl mijn collega loopt te redderen met stoelen, materialen en andere nodige zaken komen de eerste gymklantjes al binnen. En er staat midden in de zaal al een voor mij onbekende mevrouw geparkeerd. Ze reageert niet echt als ik haar aanspreek.
Ik besluit om maar alvast te beginnen met degenen die langzamerhand worden neergezet. We beginnen iedere gymsessie met hetzelfde, een grotere bal gooien naar en van de mensen die meedoen. Ieder op zijn eigen tempo en afstand. Gelukkig staan op alle rolstoelen de namen van de mensen, dus ik weet dat de nieuwe mevrouw luistert naar de naam Mevrouw de Koning. Met de bal loop ik naar haar toe en ze reageert niet. Ik probeer contact met haar te maken door de bal op haar schoot te leggen, vlak achter haar gevouwen handen. En ik zie een minimale reactie. Een van de wakkere gymklanten spoort haar al ongeduldig aan om te gooien, maar ik zie dat er even contact nodig is met tijd en ruimte. Die minimale reactie is voor mij al een bevestiging dat er ergens diep binnen in deze mevrouw iets is dat gaat reageren op het nu. En daar zijn we natuurlijk voor.
Olympisch niveau
Mevrouw de Koning komt iets meer in beweging. Een moeizame poging om haar handen iets op te tillen. Hoe moeilijk kan het zijn als je niet echt meer weet hoe je jouw handen moet aansturen. Ik vergelijk het min of meer met de ontwikkeling die mijn kleindochter nu ondergaat. Toen ze 2 maanden was had ze nog geen idee waar haar handen nu precies voor waren en aansturen leek onmogelijk. Dit is ook de fase waarin deze mevrouw verkeert, vermoed ik. Mocht ze zich iets kunnen herinneren in die richting, dan zou het moeten gaan slagen. Het lijkt te lukken. De bal komt al trillend van de inspanning 5 cm omhoog en ik zie dat mevrouw de Koning haar uiterste best heeft gedaan. Een prestatie van Olympisch niveau voor haar doen. Ik prijs haar en strijk haar over de schouder met een compliment en zie iets van een lach op haar gezicht. Een blij mens, en mijn dag is weer goed.
Geparkeerd voor de kapper
Later in dit beweeguurtje krijgt ze van mij een stok in de hand, en ze registreert in de komende 10 minuten wat de andere deelnemers doen met die stok. Ik zie het vanuit mijn ooghoek dat deze mevrouw heel langzaam contact gaat maken met haar omgeving. Aan het eind van het gymuurtje weet ze zelfs de stok zo te bewegen dat ze hiermee de bal weer de zaal in slaat, net als de anderen, ook al zijn de bewegingen heel klein en nauwelijks waar te nemen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Later bleek dat deze mevrouw niet echt een deelnemer was van het gymuurtje. Ze stond hier geparkeerd omdat ze klaar was bij de kapper. Mijn dag is weer goed, ook in deze fase kun je dus nog contact maken met mensen. Door de instelling eigenlijk al afgeschreven om ooit nog mee te doen met bewegingslessen. Zo zie je maar, je bent nooit te ver om nog iets te beleven met activiteiten op het gebied van beweging, als je er maar oog voor hebt als activiteitenbegeleider
