Valeta
Muziek en beweging voor Alzheimerpatiënten en dementerenden heeft een wonderlijke uitwerking op het geheugen.
Een onderdeel van de speciale seniorentraining.
Ik ben gevraagd door de instelling om als clown rond te lopen en de mensen op te vrolijken tijdens dierendag. Dan komen er allemaal boerderijdieren in de grote hal en kan er de hele dag naar hartenlust worden geknuffeld en geaaid. Ook zijn er allerlei lekkere hapjes en drankjes. Mijn taak is om de mensen af en toe te verleiden om balletjes te gooien richting mijn clownspanelen. Zo hier en daar maak ik ook contact met familieleden of leer ik bezoekende kinderen omgaan met circusmaterialen. Altijd gezellig. Temidden van die drukte zie ik opeens Mieke staan. Die ken ik nog van wel 30 jaar geleden. Ik gaf toen boetseercursussen en zij kwam daar als leerling. Het duurde niet lang of zij kon mij meer leren als ik haar kon leren. Wel grappig. Op knoestige druivenranken creëerde zij de mooiste bosfiguurtjes, trollen, feeën, prachtig werk. Later hebben we nog met haar werk geëxposeerd. Indertijd zat ze in de zorg en reisde ook de hele wereld over, van India tot Afrika. De medecursisten konden genieten van haar kleurrijke verhalen. Ik begroet die middag Mieke en vraag of ze zich nog kan herinneren dat ze bij mij op de cursus zat, en dat kan ze. Ja leuk, begint ze enthousiast en noemt nog verschillende van haar werken op. Ik neem aan dat ze hier in deze instelling ook vrijwilliger is, net als ik. En dat beaamt ze. Later blijkt dit niet klopt en dat ze een inwoonster is van de instelling. Een van de mensen die haar begeleidt, hoort wat ik voor werk doe met de afdeling waar ik vrijwilliger ben. Dat lijkt haar ook wel wat voor Mieke, die wel wat afleiding kan gebruiken. Na overleg met de diverse afdelingen en met ons team blijkt ze van harte welkom, en zo gebeurt het dat ik haar elke week ga halen. Altijd gezellig, Mieke babbelt wat af, en zingt overal bij, wat een vrolijk effect heeft.
Na een jaar zien we opeens een behoorlijke achteruitgang. Soms gaat zoiets met grote sprongen. Het heeft invloed op haar humeur. Ze wordt achterdochtig. Kan soms niet herinneren of ze al gegeten heeft en moppert dat er slecht voor haar gezorgd wordt, of ze mist kleding en schoenen, en neemt aan dat ze bestolen wordt. Helemaal niet leuk voor Mieke. Ik maak me een beetje zorgen. Ook zien we dat we haar slechter kunnen bereiken tijdens de oefeningen. Ze is soms zo in zichzelf gekeerd, heeft dan geen idee wat wij allemaal aan het doen zijn. Het kost af en toe moeite om haar erbij te laten zijn, in gedachten dan, want ze komt wel altijd mee.
Sinds drie weken hebben we wat nieuws in onze lessen naar aanleiding van een ritmecursus die ik heb gevolgd. We gaan op muziek van Andre Rieu bewegen. En op die muziek is iedereen nadrukkelijk aanwezig. We wiegen van links naar rechts, en dan is het opletten, want je moet om beurten je schouders en je benen aanraken. De cliënten vinden het ontzettend leuk, dat is wel te zien, en als we daarna weer richting de huiskamers rijden, dan hoor je door de gangen nog het liedje, de Valeta. Ook Mieke neuriet het liedje als we in de lift staan. Week twee eindigen we weer met hetzelfde liedje maar met andere oefeningen en het lijkt wel of de mensen zich het nog herinneren.Het gaat gesmeerd. En week drie gebeurt er iets merkwaardigs. We doen een oefening die lijkt op de oefening met de Valeta, zoals we die de eerste week deden. Met de stok beurtelings je linker en rechter knie aanraken, zonder muziek, want dat komt pas later. En dan gebeurt er een wondertje. Mieke neuriet zonder ze t beseft alvast het deuntje van de Valeta. Het kan haast geen toeval zijn. Mieke associeert het liedje met de beweging, twee weken nadat we deze oefening deden op muziek. Het zoveelste wondertje tijdens onze les is weer geschied. Hoe die hersens werken is frappant, het blijft je elke keer voor raadsels stellen.
